جهان اونها
مدتهاست نوشتن طولانی رو از خودم و قلمم دریغ کرده بودم. مغزم 260 کاراکتری و خلاصه در قاب های یک در یک عکس شده بود. خسته ام از این همه اختصار، از این همه نفهمیدن و فهمیده نشدن... خسته از اینکه منظورت رو باید در یک پاراگراف بگی تا مخاطب از دست نره، تازه اگر در خوشبینانه ترین حالت ممکن تلاشت رو بکنی در صحبتات بی خیالی و رنگی بودن های فیک و "من از شماها خوشبختترم"های مرسوم رو بگنجونی که قضاوت نشی و ازت رد نشن. حتی همین الان خسته م و بی قرار فشار دادن دکمه ی لعنتی "ذخیره و انتشار"م، بدون خوندن متن، بدون اصلاحش، حتی بدون اینکه سبک شده باشم از حرف های تلنبار شده روی قلبم.
ولی میخوام خیلی چیزا رو عوض کنم. میخوام کاری کنم کارستون. میخوام اینجا باشم و بنویسم از بودنم، از بودنی که قرار نیست خلاصه بشه در وجود داشتن. میخوام بنویسم از منی که قرار نیست دیگه به سیاه چاله ی جهان فست فودی "اونها" برگردم. میخوام رمان های بلند بخونم. میخوام انقدر بلند بنویسم براتون که خسته بشید و این صفحه ی روشن رو ببندید و بگید "این دختره دیگه زیاد از حد چرت میگه!"
میخوام چشمم رو ببندم روی زندگی همه ی اونها. ندونم، نشنوم، نخونم، نشناسم! غرق بشم در تنهایی شیرینی که بهم اجازه میده دنیای #واقعی رو بشناسم، سفر برم، بخونم و بدونم.
- مرد خونه ی من در کودکی توی خونه شون ماهواره نبوده و نوار ویدیویی هم نداشته که برخلاف من با آهنگ های شبپره و اندی و کوروس از اینور به اونور خونه قر بده، واسه ی همین لیستی بلند بالا از آهنگ های دهه ی هفتاد دانلود کردم و توی تلگرام کانالی به اسم "دامبولی های دهه 70" زدم که این آهنگا رو توی ماشین و خونه پخش کنیم و با زنده ترین بخش تاریخ موسیقی ایران آشناش کنم (غریبه که نیستید البته کمی هم پلن قر دادن دونفره دارم!). اینه که معین داره توی گوشم میخونه " حالا یاروم بیا، دلداروم بیا" و بیش از این نمیتونم بخش دامبولی مغزم رو ایگنور کنم تا ادامه ی متن رو بنویسم.
