بوستون ورسوس میزوری

متوجه شدم این روزها به شدت دچار anxiety induced procrastinationام. یعنی یک جاهای نامعلومی که خودم هم خبر ندارم اعتماد به نفسم در طی سالیان نابود شده و در درونم فکر میکنم از پس کارها بر نمیام. نتیجه ش میشه انجام ندادن کارها تا لحظه ی آخر و گرم کردن سر خود به چیزی جذاب تر!

اینه که اولین task امروزم سرچ کردن درباره ی راه حل کاربردی و درست حسابی برای این بلای خانمان سوزه.

مقاله مون آماده شده و امروز قراره سابمیت بشه‌. شب با «ف» قراره صحبت کنم و ازش چم و خم دانشگاه های میزوری رو بپرسم. از وقتی فهمیدیم I-140های ماساچوست و بالتیمور می‌ره تگزاس (و خب به خاطر نخبه پروری این دو صف گرین کارت NIWتگزاس تا آن سر دنیاس و سه سال طول میکشه!) نظرمون از هاروارد و جانز هاپکینز برگشته به هر دانشگاه خوب و بدی که پرونده های ایالتش به نبرسکا بره.

گاهی مچ خودم رو در حالی میگیرم که به خودم میگم وای اگه هاروارد بری همه میگن رفته هاروااارد!! بعد که به هزینه های زندگی و این صف گرین کارت طولانی فکر میکنم به خودم میگم زن! این همه سال برای تشویق بقیه زندگی کردی چی شد که حالا به خاطر اسم و رسم میخوای بری جایی که چندسال سختی بکشی؟ رتبه دو رقمی و دانشگاه تهران توی ایران چه گلی زد به سرت که انتظار داری پست داک هاروارد بزنه؟ آیا ندیدی چه فارغ التحصیل های دانشگاه های کوچیکتری که از شماها عاقبت بخیر تر شدن؟ و بعدش میشینم لیست دانشگاه های مرکز و غرب رو نگاه میکنم. :)) فقط امیدوارم سر از استنفورد و سواحل غربی درنیارم که من تحمل گرما ندارم. منو ببرید یه جای سرد و پربرف خواهشا. :(

خلاصه که امروز روز پرماجراییه. پس پاشیم که به تعویق انداختن شروعش دردی رو دوا نمیکنه.

+یادم باشه برگشتم درباره ی عینک رنگارنگ زندگی که تصمیم گرفتم کم کم به چشم بزنم باهاتون حرف‌ بزنم. ^_^ نتیجه ی سرچ برای اون procrastination رو هم امتحان میکنم و اثربخشهاش رو اطلاع میدم بهتون!

لوزر خوشحال

در حالیکه تنها ۴ ساعت دیشب خوابیدم با ذوق بیدار شده م. با ذوق به انجام کارهایی که دوست دارم تا ابد انجام بدم. به یاد گرفتن، ریز ریز نوشتن خلاصه ی لکچرهای جدید و لحظه ی فهمیدن راه حل مسئله های سخت ژنتیک.

از بیرون خیلی مسخره به نظر میاد که یه پزشک وقتشو حروم کنه بشینه ۳۶تا لکچرنوت و ده ها تمرین ژنتیک دانشگاه MIT رو بخونه و حل کنه بی‌ اونکه کسی بهش مدرک و سرتیفیکیتی بده یا قرار باشه توی رزومه ش چشمکی بزنه. اما من از انجام همه ی کارها برای یه «معمولی خوب» بودن متنفرم. از شاگرد اول بودن معمولی بدم میاد. از اینکه در قالب یک آدم موفقیت تیپیک که میرم دانشگاه و لیست اچیومنت هایی که همه قبل از من داشتن رو تیک میزنم قرار بگیرم بدم میاد.

دوست دارم رها باشم. اون چیزی رو یاد بگیرم که دلم میخواد. کارهایی بکنم که شاید کسی نکرده اما انقدر خوبن که بعد از ۴ ساعت خواب بیدارم کنن و پشت میز بکشوننم‌. بدم میاد از برنده ی تیپیک بودن. برای من کار و درس اون زمین بازی تیپیکی نیست که دلم بخواد با قواعد و قانون بازیش کنم. و خب نتیجه ی‌ این تفکرم اینه که یا به یه موفقیت بزرگ میرسم یا در چشم دیگران یه لوزر خواهم بود، اما حداقلش اینه که لوزری هستم که با شوق پر کشیده سمت میز کار و آزمایشگاه و کلینیکش... نه آدم موفقی که همه جوونیش رو تباه کرد تا برنده باشه و وقتی برنده شد به صندلی تکیه داد از خودش بپرسه so what? و جوابی براش نداشته باشه...

 

+ولنتاینه. برای هم کادویی نخریدیم و دوریم از هم اما انقدر قلبهامون نزدیکه، انقدر در هم حل شدیم که دیگه برامون مهم نیست. دیگه اضطراب نداریم که چرا کادو نخریدم، چرا دورم، نکنه دور شه، نکنه بد شه... هربار که بحث دوری پیش میاد لحظاتی آینده ی نه چندان دورمون رو که دوباره کنار همیم تصور میکنیم، از تک تک جزئیات قشنگی میگه که توی دلم پروانه پر میزنه با فکرشون. مثل الان که پروانه پر میزنه توی دلم با تصور سقف مشترکی که قراره در آینده ی نزدیک دوتایی «خونه» صداش کنیم. با وجودش برای من هرروز ولنتاینه و خیالم تخت تخته که تا آخر عمر برای اینکه بغلش بگیرم، ببوسمش و بهش بگم چقدر عاشقشم وقت دارم.

 

 

فقط باید شروع.

توی ذهنم پر از فایل های باز شده از کارهای مختلفه. روزهایی که سراسر استرس و ددلاینه و منی که از هر طرفش شروع میکنم، استرس طرف دیگه اذیتم میکنه. خیلی سخته توی این شرایط تمرکز کردن. رشته ی کارها و مسئولیت هام شده شبیه به موهای به هم گره خورده ی بلندی که سالهاست نه نرم کننده بهش خورده و نه شانه، از قضا وز و مجعد هم هست!

دو راه دارم: یا قیچی بگیرم از ریشه بچینم موها رو و بعد توی آینه به قیافه ی کچل زندگیم گریه کنم (که خب آپشن مطلوبی نیست!)، یا اینکه بشینم دونه به دونه و با حوصله گره ها رو باز کنم. بدون اینکه استرس گره های دیگه تمرکزم رو به هم بزنه. قطعا چاره ای جز دومی ندارم. اصلا به درک که فلانی بگه فلان کار رو دیر انجام دادی. همین که انجام دادم خیلیه! چی مهمتر از پیشرفت منه؟ و چی مخرب تر از استرس برای پیشرفت؟ هیچ.هیچ.هیچ!

گاهی استرس انجام نشدن کارها انقد زیاده که مغزم با به تعویق انداختنشون گولم میزنه. اینجور که حالا بشین یه قسمت سریال ببین. حالا برو یه دونه انار بخور. حالا فعلا یه دونه وبلاگ بخون... من ساده هم همیشه گولش رو میخورم! و بدتر از همه اینکه نوشتن To Do list بیشتر ترغیبم میکنه به انجام کارهای خارج لیست! مثل این بچه ها که وقتی درسی برای مدرسه دارن نمیخوننش، ولی اگه همون درس رو تابستون بدون فشار مدرسه و امتحان بدی بهشون با جون و دل میخوننش (خودم همینطوری بودم!). لیست کارها هم باعث میشه کارهام زورکی و اجباری و خسته کننده به نظر بیاد و ور خلاق مغزم دلش بخواد از این کارها سرکشی کنه!

همین حس ها رو یادمه سال اول دبیرستان داشتم. سالی که همه ش میگفتم من این همه درس رو از کدوم طرف شروع کنم بخونم؟ میدونید چی به کمکم اومد؟ شروع! حرکت! بدون نوشتن لیست و بولت ژورنال و دفتر برنامه ریزی قلم چی!! فقط شروع کردم به خوندن بی وقفه و بدون خستگی. کم کم خلاقیت ها پیداشون شد. کم کم یاد گرفتم خلاصه بنویسم. کم کم مغزم شروع کرد بهترین ساعتها رو انتخاب کنه برای سریع تر خوندن. کم کم حس پیشرفت بهم انگیزه داد تا به حواس پرتی ها توجه نکنم. و همین باعث شد که اون یک سال نقطه عطف و سکوی پرتاب تمام موفقیت های سالهای بعدم بشه.

حالا هم به همون حال نیاز دارم. به همون حال "از تو حرکت، از خدا برکت!!"ی که اون سالا داشتم، بدون اطلاع از هزاران روش برنامه ریزی و خودکار و دفترهای فنسی برای جدول کشیدن و تیک زدن. "فقط" باید شروع کنم. بی وقفه. بدون نگاه به چپ و راست. بدون تعلل و گشتن دنبال بهترین راه. باید شروع کنم، حرکت کنم، راه خودش مسیرو بهم نشون میده. خودش دستمو میگیره میبره اونجای که باید. شاید امروز مثل همون تابستون قبل از شروع اول دبیرستان اون نقطه ی عطفی باشه که توی قعر شکست و ناامیدی دستمو میگیره و منو به سمت رویاهام هدایت میکنه... فقط... باید... شروع.

بازگشت واردای عهد قدیم

اینکه توی دو و نیم ساعت میتونم ۷ جلسه از کلاس ژنتیک MIT رو بخونم و یاد بگیرم چجوری gene mapping انجام بدم نشونه ی اینه که آناتومی اندام سخت و منم خنگ نبودم، من فقط آناتومی دوست نداشتم.

برای الهه

گرگ و میش صبحه که چشمهام رو به زور فوران استرس و کافئین باز میکنم و خودمو برای یه روز کاری طولانی آماده میکنم.

خلاف عادت همیشه برای ترک اینستا و توییتر هیچکدوم رو چک نخواهم کرد. سر میزنم به بیان. دوتا پست جدید از وبلاگ های محبوبم دارم.

اول از همه وبلاگ الهه رو باز میکنم. یک عنوان ساده و یک جمله ساده کل پست رو تشکیل میده. هاروارد قبول شدم! با همین یک جمله ساده انگار که نشسته رنج و زحمت سالیان رو برام تفسیر کرده، از ذوق و پروانه هایی که توی دلش پرواز کرده، از ریختن یک چیز نامعلوم در قلبش وقتی ایمیل رو در اینباکس دیده برام حرف زده. همین یک جمله هم لبخند داره، هم بغض. هم آرامش و هم بیخوابی. 

هیچ جمله ای جز تبریک ندارم که بهش بگم. اون لیاقتشو داره. بهترینه. یک آدم معمولی که نهایت موفقیت این روزهاش این بوده تونسته گذاشتن chest tube برای بیماراش رو در آخرین روزهای مدرسه پزشکی یاد بگیره و تازه تبدیل بشه به یه پزشک معمولی عموما برای کسی در جایگاه اون چه حرفی جز تبریک می‌تونه داشته باشه؟

صفحه رو میبندم. چشمهام رو هم. به ساختمون های آجری قرمز بوستون فکر میکنم. به باد سرد پاییز کمبریج که قراره بکوبه توی صورت دخترک بیست و یکی دو ساله. به استرس اولین کلاس، اولین میتینگ حضوری، لحظاتی که تزش به بن بست میخوره و لحظاتی که نتیجه ای رو میگیره که باید. به صبح های زودی که با فوران استرس و کافئین بیدار میشه. به خستگی بعد از تحویل پروژه. به لحظه ی خوردن کیک خداحافظی پست داک ها و PhDهای قدیمی از lab...

چقدر براش آرزو میکنم توی همه ی اینها فقط زیبایی ببینه. میتونه له شه از استرس هاروارد یا برعکس میتونه شادترین دختر بیست و یک ساله ای باشه که توی گرگ ‌و میش بوستون با یه لیوان قهوه میدوه به سمت دانشگاه. دلم براش زیبایی آرزو میکنه فقط.

چشمامو باز میکنم. وقتشه بلند شم. آفتاب کم کم داره درمیاد. و ما هم دونه دونه باید سهممون رو از بودنمون تو این دنیا بگیریم. چطور یه دختر بیست و یک ساله می‌تونه کاری کنه کله ی سحری انقدر دلم روشن شه؟ 

بیست

دیوانگی جدیدی که بهش دست زدم اینه که تا وقتی ۲۰ ساعت کار نکردم حق ندارم بخوابم! مستهلک کننده س ولی خب رویاهای بزرگی دارم. رویاهای بزرگ که همینجوری به دست نمیان.

در ستایش کلبه های چوبی

شاید تجسم خاطره ی زمستونی در آینده ی دوره که برگشته و روح سرگشته م رو قلقلک میده. روزی که خسته از ماه ها زحمت نشستم روی صندلی، خودم رو توی پتو مچاله کردم، به سکوت کلبه ی چوبی فکر میکنم و تویی که به من قول دادی شومینه رو روشن کنی تا صدای ترق ترق زغال هاش قلبمو گرم کنه.

+زیاد پست میذارم؟ بله! آدمیزادی که در سرزمین خودش قدرت نداشته باشه تا جایی که میخواد فریاد بزنه به چه درد میخوره؟

تو اولد

باورم نمیشه که به سنی رسیدم که به آدمها از تجربیات و درسهای زندگی میگم.

به خودت بیا واردا جون. سی سالگی از اونچه که فکر میکنی نزدیک تره. وقت نبرد برای زندگیه!

به نور برگرد، برگرد، برگرد

دستهام رو باید به لمس نور عادت بدم‌. به رفتن دنبال چیزهایی که عاشقشونم. اگر بیولوژی دوست دارم باید بیشتر روزم رو بهش اختصاص بدم و مطمئنم این حال خوب برای انجام کارهایی که اونقدا هم دوست ندارم رو بهم میده. خسته شدم از به دوش کشیدن استرس کارهای ناتمام. امروز باید لیستشون کنم، بهشون قول میدم که انجامشون بدم و دیگه حرص نخورم براشون.

از بی انگیزگی و حواس پرتی خسته م. از خمودی و بی حوصلگی. خودم رو دوست ندارم. خودم رو دوست ندارم؟ خیلی مسخره س...

الهامبخش کوچک من

وبلاگش رو میخونم. دختری تلاشگر و خاصه. خاص به این معنا که بهترینه. که با همه فرق میکنه. انقدر خوبه که جرات میکنه با اطمینان به بهترین ها فکر کنه. سالها بی وقفه تلاش کرده و میخواد بهترین باشه. نه مثل خیلی ها که برای داشتن زندگی معمولی تلاشهای معمولی میکنن. از دانشگاه هایی اسم میبره که آرزوی منه. جمله هایی رو میشنوه که من آرزو دارم بشنوم. ایمیل هایی میگیره که من چشم به راه دیدنشونم. شاید فکر کنید میخوام متن سوزناکی درباره ی غبطه خوردن و حسادتم به اون بنویسم یا از استعدادهای تباه شده و حسرت ها و شکست هام قصه ی سوزناک بگم براتون. اما نه! میخوام بگم دلم روشن شد. من دقیقا به دیدن همین آدمها نیاز دارم.

همین آدمها که یادم میارن بهترین باشم. به جای پرداختن به هزارتا چیز بی ربط روی بهتر شدن خودم تمرکز کنم. یادم میاره چه حس خوبی داره یک سر و گردن بالاتر از بقیه وایسادن. بهم میگه که دیوونه نیستم اگر فکر کنم به متفاوت بودن، اگر که رویاهایی فراتر از معمولی بودن ها و روتین ها داشته باشم.

من احتیاج داشتم که ببینمش و تلنگر بخورم که الان وقت تلاشه. وقت تلاشی که روز تولد 30 سالگی یک گوشه ی دنیا تکیه بدم به پشتی صندلی، بهش فکر کنم، لبخند بزنم و به خودم افتخار کنم. تلاشی که بعد از اون اگر روزی بخوام رها کنم تلاش ها رو و تن به غرق شدن در خوشبختی های زندگی بدم بهش فکر کنم و بگم هرکاری از دستم برمیومد رو انجام دادم and i deserve it!